o czym mówią symbole i znaki
W spektakularnej (widzialnej i nagłaśnianej medialnie) polityce międzynarodowej Chiny są jakby nieobecne. Nie jest to dowodem, iż polityczne stosunki międzynarodowe są przez Chiny niedostrzegane i lekceważone. Oznacza to tylko, iż Chiny realizują konsekwentnie swoją strategię długookresową wykorzystując inne narzędzia. To przecież chińskie przysłowie głosi: „Usiądź na brzegu rzeki i poczekaj, aż trupy twoich wrogów spłyną z prądem”, co wyraża mądrość wynikającą nie tylko z cierpliwości, ale i z efektów działań innych niż czysto „twardo wojenne”.
Mam wrażenie, iż chińska filozofia polityczna w tym względzie wykazuje wiele podobieństw do żydowskiej filozofii politycznej, którą lapidarnie wyrażają często przywoływane słowa Mayera Amschela Rothschilada, założyciela klanu bankierskiego aktywnego do dzisiaj: „Daj mi kontrolę nad podażą pieniądza narodu, a nie będzie mnie obchodzić, kto tworzy jego prawa”. Chińskie kierownictwo polityczne po zakończeniu epoki Mao Zedonga (1949-1976) wyciągnęło wnioski z wcześniejszych porażek we współzawodnictwie z Anglosasami (ale także z Rosją) i wdrożyło zmodyfikowaną wersję długookresowej strategii rozwojowej. Pamiętając o „ponadczasowej” myśli Rothschilda wzbogaciła ją o materialny i duchowy składnik produkcyjny oraz technologiczny.
Okresowemu i mylącemu „milczeniu” politycznemu Chin towarzyszy jednakże konsekwentna i aktywna globalna ekspansja ekonomiczna, technologiczna i handlowa. Nie jest do końca jasne, czy to samodzielne dzieło chińskie, czy kooperacja chińskich elit z żydowskimi globalnymi elitami. Nie jest tajemnicą, iż w Cinach już w XIX wieku, a później choćby w otoczeniu Mao Zedonga była obecna wpływowa grupa reprezentująca żydowski kapitał ogólnoświatowy mający od wieków swoich regionalnych agentów(*). Wielu analityków (głównie rosyjskich, gdyż ZSRR miał i ma bardzo rozwinięte badania nad różnymi aspektami chińskiej cywilizacji, w tym także polityki i gospodarki, tzw. kitaistów, kitajewiedów można wymienić kilku) uważa, iż koncepcja BRICS, to w istocie koncepcja autorstwa Godman &Sachs (**). Nie można zapominać także, iż Hongkong, gdzie splatają się od dziesięcioleci światowe ścieżki i powiązania biznesowe, to coś w rodzaju dalekowschodniej Szwajcarii. Tu obecność światowych anglosasko-żydowskich potentatów finansowych jest bezsporna. Współcześnie drugim miejscem przenikania się globalnych powiązań kapitałowych jest bez wątpienia Szanghaj.
Obecnie istnieje właśnie „druga noga”, na której Chiny opierają swoja ponadregionalną ekspansję ekonomiczno-technologiczną. Mamy na myśli oczywiście Szanghajską Organizacją Współpracy (SOW/ ang.SCO ***).
Zakończona kilka dni temu konferencja SOW w Tiencin, a także w kilka dni później wojskowa parada w Pekinie były demonstracją obecnych, nieskrywanych już, imoperialnych i globalnych nie tylko ambicji, ale i konkretnych planów Chin. Czy będą one realizowane samodzielne, czy w kooperacji z anglosasko-żydowskimi centrami podejmowania strategicznych decyzji – to pokaże najbliższe kilka lat. Pierwszy znaki i symbole świat zobaczył w Tiencin i w Pekinie. Następne prawdopodobnie pokazane zostaną na najbliższym posiedzeniu władz Komunistycznej Partii Chin w październiku 2025, a nowe kierunki i cele wyznaczy prawdopodobnie planowany na 2027 r. Zjazd Komunistycznej Partii Chin.
To co już w tej chwili obserwujemy, to koncepcja i realizacja Nowego Ładu Światowego zgodnego z tradycją i współczesną wizją chińskich elit, a może z wizją globalnych elit wykorzystujących chińską mentalność, chińską organizację, chińską filozofię polityczną i chińskie ambicje upatrujące w Chinach centrum ziemskiego świata – połączonego duchową więzią z wszechświatem ?!
PZ
——-
(*)
1.Joanna M.Guzik, Stosunek Japonii do kwestii żydowskiejw latach 1932-1945, Wyd. UJ, Kraków 2013; ss.130-152, szczególnie patrz podrozdz.5.2.3 , Szanghaj s.139-152.
2.Aleksander N. Paczkałow, Finansowe dynastie. Architekci globalizmu, Wrocław 2021, ss.110-111, (rodzina Kaduri), ss.182-183, ( rodzina Sassoon),
3. „Zauważalną rolę w życiu finansowym Imperium Brytyjskiego w XIX-XX wieku. grała rodzina Sassun (Sassoon). Sassoon pochodzi od biblijnego króla Dawida. W XIX wieku. działalność finansowa rodziny związana była głównie z Anglią, Indiami i Chinami. Najsłynniejsi przedstawiciele: szejk Sassoon bin Salah (1750-1830) – główny skarbnik tureckiego Bagdadu, który przez prawie 40 lat kierował społecznością żydowską w Bagdadzie; jego syn David (1792–1864), który prowadził działalność finansową w Bagdadzie (jako skarbnik tureckiego gubernatora Bagdadu), a później w Bushehr i Bombaju. David Sassoon był oficjalnym doradcą rządu Indii, założył sieć banków, towarzystw ubezpieczeniowych, firmę „David Sassoon and Co.” (z oddziałami w Kalkucie, Szanghaju, Hongkongu i innych miastach) jej działalność związana była m.in. z wieloletnim handlem opium (ponad jedną czwartą wszystkich importowanych do Chin narkotyków transportowała firma „David Sassoon and Co”). Działalność finansowa synów Dawida, Obadiasza (Abdullaha) Sassoona (1818-1896) – od 1872 roku Sir Alberta – i Davida Sassoona (1832-1867) związana była z Hongkongiem i Szanghajem”.
Patrz: Alexander Władimirowicz Paczkałow: „Dynastie żydowskich finansistów”
Artykuł analizuje udział rodzin żydowskich finansistów w powstawaniu i rozwoju kapitalizmu, a także przepływ kapitału żydowskiego z Holandii do Anglii głównie w XVII-XVIII wieku. za: https://dentv.ru/articles/articles_40.html , Moskwa 2020. ( tłum. za zgodą autora: Paweł Ziemiński)
(**)
„”BRICS” to akronim oznaczający rozwijające się gospodarki narodowe Brazylii, Rosji, Indii, Chin i Republiki Południowej Afryki. Termin ten został pierwotnie ukuty w 2001 roku jako „BRIC” przez ekonomistę Goldman Sachs, Jima O’Neilla, w jego raporcie „Building Better Global Economic BRICs” (Global Economics Paper nr 66). W tym czasie gospodarki Brazylii, Rosji, Indii i Chin odnotowały znaczny wzrost gospodarczy, co budziło obawy dotyczące jego wpływu na gospodarkę światową. Ministrowie spraw zagranicznych tych państw zaczęli spotykać się nieformalnie w 2006 roku, co doprowadziło do bardziej formalnych, corocznych szczytów, począwszy od 2009 roku.
Ogólnie rzecz biorąc, spotkania te mają na celu poprawę warunków gospodarczych w krajach BRICS i umożliwienie ich liderom współpracy w tym zakresie. W grudniu 2010 roku Republika Południowej Afryki dołączyła do nieformalnej grupy i zmieniła akronim na BRICS. Według World Factbook, te wschodzące rynki stanowią łącznie 42% światowej populacji i generują ponad 31% światowego PKB. Według przewodniczącego szczytu w 2023 roku, Republiki Południowej Afryki, ponad 40 państw było zainteresowanych dołączeniem do forum ekonomicznego ze względu na korzyści, jakie wiązałoby się z członkostwem, w tym finansowanie rozwoju oraz wzrost handlu i inwestycji.1 Na zakończenie szczytu ogłoszono, iż Argentyna, Egipt, Etiopia, Iran, Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie staną się nowymi członkami BRICS od 2024 roku.2”
BRICS: Sources of Information
—-
„Warto pamiętać, iż BRICS narodziło się jako termin marketingowy od Goldman Sachs. I choćby jeżeli BRICS zostało stworzone sztucznie, czasami takie sztuczne byty zaczynają żyć własnym życiem, choćby z większym powodzeniem, niż mogliby oczekiwać ich twórcy. Tworząc koncepcję BRICS, Jim O’Neill nakreślił nową „mapę poznawczą”, artykułując fundamentalną zmianę wpływów od świata zachodniego. I choć wielu uważało, iż nie odzwierciedla to rzeczywistości, dalszy rozwój BRICS może doprowadzić do takiej zmiany. Jednak upadek funduszu BRICS, utrata 88% aktywów od szczytu w 2010 roku, pokazał, jak strategie różnych krajów, zebrane w jednym podmiocie inwestycyjnym, mogą stracić zainteresowanie inwestorów. kilka podmiotów zdołało wywołać w ostatniej dekadzie większe zamieszanie w strategicznym i akademickim myśleniu o globalnej gospodarce i polityce międzynarodowej niż BRICS.” Зачем Goldman Sachs изобрела БРИКС? Что осталось от неё теперь?
—
With GS Research Report, “BRICs” Are Born
————
BRICS Is Getting 6 New Members
————-
(***)
„Szanghajska Organizacja Współpracy (SOW) to euroazjatycka organizacja bezpieczeństwa politycznego, gospodarczego i międzynarodowego, zrzeszająca dziesięć państw członkowskich. Została utworzona w 2001 roku przez Chiny, Kazachstan, Kirgistan, Rosję, Tadżykistan i Uzbekistan. W czerwcu 2017 roku rozszerzyła się do ośmiu państw, wraz z Indiami i Pakistanem. Iran dołączył do grupy w lipcu 2023 roku, a Białoruś w lipcu 2024 roku. Kilka państw jest zaangażowanych jako obserwatorzy lub partnerzy dialogu. Ostatnie spotkanie Szanghajskiej Organizacji Współpracy odbyło się we wrześniu 2025 roku w Tianjinie w Chinach.
Jest to największa na świecie organizacja regionalna pod względem zasięgu geograficznego i liczby ludności, obejmująca co najmniej 24% całkowitej powierzchni świata (65% Eurazji)[4] i 42% światowej populacji. W 2024 roku jej łączny nominalny PKB stanowił około 23%, podczas gdy jej PKB liczony według parytetu siły nabywczej stanowił około 36% światowej całkowitej powierzchni. Szanghajska Organizacja Współpracy (SOW) to euroazjatycka organizacja bezpieczeństwa politycznego, gospodarczego i międzynarodowego, zrzeszająca dziesięć państw członkowskich. Została utworzona w 2001 roku przez Chiny, Kazachstan, Kirgistan, Rosję, Tadżykistan i Uzbekistan. W czerwcu 2017 roku rozszerzyła się do ośmiu państw, wraz z Indiami i Pakistanem. Iran dołączył do grupy w lipcu 2023 roku, a Białoruś w lipcu 2024 roku. Kilka państw jest zaangażowanych jako obserwatorzy lub partnerzy dialogu. Ostatnie spotkanie Szanghajskiej Organizacji Współpracy odbyło się we wrześniu 2025 roku w Tianjinie w Chinach.”
Shanghai Cooperation Organisation
Także: https://rus.sectsco.org/
————–
Dodatek wideo:
Andriej Dewiatow: Czego w tej chwili oczekiwać od Chin
_______
( wybór, wstęp. przypisy i tłum. PZ)
